EIBERGEN – Een groot bed bij het raam vult nu de woonkamer van Jolanda Brouwer in Eibergen. In een hoekje staan krukken en weer in een ander hoekje de rollator. De bossen bloemen staan bovenop het kastje uitgestald. “De rest is boven”, vertelt Jolanda. “De jonge katjes hebben namelijk nog wat opvoeding nodig.” Het had een mooie herdenking moeten worden afgelopen zaterdag. In Winterswijk werd 80 jaar vrijheid gevierd. “Eerst zouden we met ons koor RockPops alleen zingen in de kerk”, vertelt Jolanda. Maar als de regisseur vraagt of ze ook als figuranten willen bijdragen, zegt het koor volmondig ‘ja’. “Heel spannend, maar ook heel erg leuk.” Tijdens de herdenking wordt de bevrijding nagespeeld. Jolanda en haar koorleden wordt de juiste kleding aangemeten en er wordt flink geoefend. Hun rol: zodra er twee actrices op fietsen langskomen en roepen ‘De Tommies komen!’, moeten ze met vlaggetjes zwaaien, op een van de oude legervoertuigen klimmen en meerijden.
‘Bewolking?’
“Ik ben niet verder gekomen dan met het vlaggetje zwaaien.” Ze doet de beweging nog even na vanuit haar bed. Op het tafeltje naast haar liggen wat doosjes met medicijnen op elkaar gestapeld. Daarnaast een onaangebroken reep chocola en een zakje met nog meer chocola. “Normaal was dat al op geweest, maar ik heb er niet zo’n zin in als ik de hele dag in bed lig.” Dat bed is het gevolg van die dag. Terwijl Jolanda kijkt met welk voertuig ze het beste mee kan rijden en haar vlaggetje heen en weer zwaait, blijft een tank op een oplegger achter een stroomkabel hangen. De geluidsinstallatie die daaraan vastzit, komt op drie mensen terecht. Eén van hen, is Jolanda. “Ik heb het helemaal niet doorgehad”, vertelt ze. Als ze weer bij bewustzijn komt, opent ze haar ogen. “‘Huh, bewolking?’ Dat is het eerste wat ik dacht.” Achter haar hoort ze iemand zeggen: “Stil blijven liggen. Je hebt een hoofdwond. Ik hou je hoofd even goed vast.”
Ik dacht: ‘Schiet op, want ik moet nog naar de kerk om te zingen’
Jolanda Brouwer
De ambulance komt snel ter plaatse, maar de ernst van de situatie ontgaat Jolanda nog volledig. “Ik dacht: jongens wat een drama. Laat mij gewoon opstaan. Het gaat toch wel?”
De ambulancebroeder ziet de hoofdwond en zegt dat ze in de ambulance verder nagekeken moet worden. “Wel opschieten, zei ik toen. Ik moet zo nog zingen in de kerk.” Nog steeds heeft Jolanda niet door hoe haar lichaam eraan toe is. “Ik voelde ook niet echt pijn nog, maar toch kreeg ik te horen dat ik niet kon zingen en mee moest naar het ziekenhuis.”
Eenmaal in het ziekenhuis wordt ze van top tot teen nagekeken. “Scans, foto’s, bloedafname. Alles werd gedaan.” De uitkomst: de hoofdwond moet gehecht worden, ze heeft een hersenschudding, een zwaar gekneusde linkerarm en schouder en een voet die op drie plaatsen gebroken is. “Toen realiseerde ik mij dat het wat heftiger was dan ik eerst dacht.”
‘Mijn voet overstemt alle pijn’
Ze wijst naar haar voet die omhuld door rood gips op een paar kussens ligt. “Die doet het meest pijn.” Want waar ze het eerst nauwelijks voelt, komt de pijn even later toch. En vooral die voet zit dwars. “Ik merk dat ik een hersenschudding heb, maar de pijn in mijn voet overstemt alle andere pijn. Ik mag hopen dat ik geen blijvende schade heb.”
Jolanda blijft er verrassend rustig onder. Vanmiddag gaat ze naar een traumachirurg en hoort ze meer over een mogelijke operatie. “Ik kan er toch niets aan veranderen.”
‘We dachten dat je dood was’
“De dag erna heeft eigenlijk het meest indruk op mij gemaakt”, gaat ze verder. Haar koorleden bezoeken haar in het ziekenhuis en delen wat zij hebben gezien. Jolanda moet even slikken als ze vertelt wat ze zeiden: “We dachten dat je dood was.” Voor haar koorleden vindt ze het eigenlijk nog wel het ergst. “Zij hebben drie van hun koorleden bewusteloos op de grond zien liggen. Wat voor impact moet dat wel niet op hun hebben?” De blik van Jolanda gaat naar de salontafel. Er is nog wat ruimte gemaakt om een kopje koffie neer te zetten, maar de rest is gevuld met kaartjes. Haar positiviteit komt weer naar boven: “Leuke bijkomstigheid is dat de burgemeester langskwam met een bos bloemen. En je ziet het aantal kaartjes. Onwerkelijk hoeveel mensen meeleven.”
De kaartjes op de salontafel.
Ook de politie is een kijkje komen nemen. “Ze hebben mijn verklaring afgenomen en er wordt onderzoek gedaan.” Uiteindelijk zal er een schuldige aangewezen worden, denkt Jolanda. Maar wat haar betreft, kan dat achterwege gelaten worden. “Ik vind dat wel sneu van zo’n mooi evenement. Er is geen opzet in het spel. Het kan gebeuren.”
Ondanks alles is Jolanda nog net zo enthousiast over het evenement als toen ze ervoor werd gevraagd. Na het ongeluk is de herdenking in aangepaste vorm ook ‘gewoon’ doorgegaan. “Daar ben ik heel dankbaar voor. Laat het gewoon doorgaan, want je doet het voor de mensen die op die eretribune zitten. Dat is heel belangrijk.” Voor Jolanda gaat de focus nu richting haar herstel. “Ik ga mij zo snel als ik kan me weer bij mijn koorleden voegen en dan denk ik dat we het samen zingend gaan verwerken. Allemaal.”
