Berkelland geef de jeugd iets om naar uit te kijken!

BERKELLAND – Stefanie Kruizinga klimt regelmatig in de pen om sociaal maatschappelijk problemen bespreekbaar te maken. Dit keer neemt ze je mee in de wereld van de jongeren in Berkelland.

door Stefanie Kruizinga
Puber
Ik kan het mij nog goed herinneren. Ik zal een jaar of veertien geweest zijn. Voor mijn gevoel veranderde ik van de één op andere dag van een lief jong meisje in een draak van een puber. De hormonen gierden door mijn lijf en ik werd mij meer en meer bewust van de grote boze wereld om mij heen. Die wereld vond ik best een beangstigende plek. Ik snapte het allemaal niet meer. Ik wist van alles niets.  Het enige dat ik wel wist was dat in mijn hoofd de chaotische wirwar hoogtij vierde.  En in die chaos werd er ook nog van mij verlangd om keuzes te maken waarvan ik wist dat ze een blijvend effect hadden op de rest van mijn leven. Zoals bijvoorbeeld het kiezen van een school richting.
Dat vond ik heftig. Zo heftig dat ik uiteindelijk van het VWO terug zakte naar het LBO. Wat nu Kader heet geloof ik.

Veel volwassen zouden mij hebben omschreven als een lastige, brutale en soms zelfs onhandelbare puber.  Zelf had ik mij omschreven als onbegrepen en angstig. Want angst en verdriet waren de emoties achter mijn soms onhandelbare gedrag. Ik was angstig omdat ik het allemaal niet meer wist en ik was naarstig op zoek naar antwoorden. Antwoorden waren namelijk duidelijk en duidelijkheid was mijn enige houvast in dat chaotische puberbrein. Maar het waren antwoorden die ik niet kon vinden, die niemand mij kon geven zo bleek later. Ik wilde zo graag dat er mensen waren die mij geruststelde en mij de wegwezen in het ontwarren van de chaos die het leven heet. Ik had behoefte aan een plek waar ik met gelijkgestemden kon praten, kon lamballen zoals alleen pubers dat kunnen. Een plek waar ik kon ontladen. Bezig kon zijn, een plek die mij inspireerde en afleide van alle ellende die er, toen al, in de wereld plaatsvond.

Onbegrip
Helaas zie ik dat er nog steeds veel onbegrip is voor de puber, ‘die jeugd’ zoals ze hier in de omgeving worden genoemd. De jongvolwassenen.  Je weet wel, die slungels tussen de twaalf en zeventien jaar die vaak fysiek volledig uit verhouding zijn en waar je in huis alleen een stuk van het voorhoofd ziet omdat ze voor de rest verscholen gaan achter de telefoon.  Vaak hoor je niet meer dan een paar keelklanken en hier en daar een grauw en een snauw. Meestal is dit wanneer het gevoerd moet worden. Voor hen is er te weinig begrip. En soms is dat onbegrip erg begrijpelijk, zeker omdat het lijkt alsof de puber het zijn levensmissie maakt om niet aardig gevonden te worden. De puber wil zeker niet aardig gevonden worden door de volwassenen. Deze is immers de gevreesde vijand; want onbegrip.

Maar goed, toch vind ik dat wij, ondank alles, als gemeenschap, de verplichting hebben om onze jongeren dat te bieden waar ze zo’n behoefte aan hebben. Namelijk een uitlaatklep. Dit mis ik namelijk in Berkelland. Er wordt in mijn ogen te weinig ingespeelt op de behoeftes van de jeugd.
Jongeren zijn zoekende naar hun identiteit. Ze vragen zich af wat ze wel of niet willen. Ze moeten uitzoeken waar ze wel of niet bij (willen) horen. Ze moeten hun weg vinden op school, maar ook buiten school in de steeds harder wordende maatschappij.
Vaak blijkt wanneer ik in gesprek ben met volwassenen dat ze hun eigen worstelingen op die leeftijd volledig zijn vergeten en spreken met een zuur gezicht over ‘die jeugd’ alsof ze het hebben over een vies wegwerpvoorwerp. Ben ik dan zo’n links gekkie die vindt dat de jongeren gepamperd en eeuwig gespaard moet worden? Nee, alles behalve.
Ik vind alleen wel dat we als ouder én als gemeenschap onze jongeren zo goed mogelijk moeten klaar stomen voor de maatschappij.
Dit betekend dat we ze moeten begeleiden en voorlichten maar ook dat ze de ruimte krijgen om zich te ontwikkelen tot de persoon die ze willen worden. We kunnen maar zoveel doen en uiteindelijk hopen dat de basis van de opvoeding en begeleiding voldoende is geweest zodat ze de juiste keuzes kunnen maken in hun leven.

Drugs
Ja er zijn een aantal initiatieven in Berkelland die respect verdienen maar toch denk ik dat er meer nodig is voor de jongeren in Berkelland. Laten we eerlijk zijn, in Berkelland hebben we een drugsprobleem. Er wordt waar ik woon veel drugs verkocht maar ook erg veel gebruikt. Met alle tragische gevolgen van dien. Naar mijn mening wordt er veel te weinig ingezet op voorlichting, preventie en direct contact met de ouders en jongeren om dit onderwerp bespreekbaar te maken.
Ik weet en begrijp dat ouders bang zijn om hun vuile was buiten te hangen, maar hoe krachtig is de boodschap van ouders die deze ellende hebben meegemaakt? Hoe mooi zou het zijn als ouders elkaar zouden steunen en informeren. De boodschap van een ervaringsdeskundige komt vaak vele malen krachtiger over dan van een uniform die wat boeken wijsheden op dreunt.  De verwijtende vingertjes betreft het onderwerp drugs vliegen alle kanten op en in de tussentijd blijven we klagen over ‘die jeugd.’ We kunnen blijven klagen over ‘die jeugd’ maar als er verder geen uitlaatklep en geen veilig uitvalsbasis is, is het te begrijpen dat de jeugd gaat experimenteren met drugs om vervolgens rotzooi te trappen.

Er wordt volledig voorbijgegaan aan de kern van het probleem; namelijk het gebrek aan de juiste plek voor de puber.  Het ontbreekt in Berkelland aan begeleiding en inspiratie en daarnaast biedt de leefomgeving in de kleine(re) dorpen weinig toekomstperspectief.

Iets om naar uit te kijken
Inmiddels woon ik zes jaar in Berkelland en al die jaren heb ik nooit begrepen waarom er niet meer wordt gedaan voor de jongeren in deze prachtige gemeente. Wat zou er op tegen zijn om wekelijks iets te organiseren in bijvoorbeeld een Danspaleis. Of iets dat daarop lijkt. Organiseer bijvoorbeeld wekelijks op de vrijdagavond een feest waar de jongeren ook zelf betrokken worden bij de organisatie. Laat ze zelf draaien, ik weet dat er meer dan genoeg muzikaal talent in Berkelland rondloopt. Laten we met de gemeente afspreken dat onze jongeren voor een klein bedrag worden gebracht en opgehaald. Iets in die strekking, het is zomaar een idee dat ik de wereld in slinger.

Er is nog iets dat ik mij afvraag; waarom is er in Neede nooit iets terug gekomen voor het Bastion? Ik hoor hier nog steeds zoveel mensen met weemoed over praten. Als zoiets weer zou worden opgezet zouden we het kunnen aanpassen aan de huidige behoeften van de jeugd.  En nee, het hoeft geen broeinest te worden van alcohol en drugs. Dat moeten we absoluut voorkomen. Een veel gehoord argument is dat dit soort initiatieven alleen maar meer ‘rotzooi ‘ aantrekt. Toch denk ik dat dat heel erg mee zal vallen, zeker als wij ons als gemeenschap durven en willen in zetten. Kunnen we alle problemen volledig uitroeien? Nee. Maar ik denk oprecht dat de kracht van zo’n plek wordt onderschat. Geef de jongeren iets om naar uit te kijken, iets om elke week opnieuw naar te verlangen.

De jeugd is de toekomst
Het is veel te makkelijk om jongeren weg te zetten als lastig, onhandelbaar en vervelend om vervolgens je handen ervan af te trekken en de schouders op te halen. Als we kijken wat de huidige tijd al voor effect op ons, de volwassenen, heeft laat staan wat voor effect het heeft op iemand van dertien, veertien of vijftien jaar.  Als we met iets meer compassie en empathie naar onze jongeren kijken kunnen we dan concluderen dat we meer moeten gaan kijken naar wáár het gedrag vandaan komt? Kunnen we met zijn allen erkennen dat ze momenteel onvoldoende worden gezien. Dat ze niet worden voorzien in hun behoeften? Dat verveling een hele grote rol speelt in het storende en ongewenste gedrag. Wordt het niet eens tijd om de handen ineen te slaan en ons met zijn allen in te zetten voor onze jongeren? Ik zeg onze, want we kennen allemaal de uitdrukking: “It takes a village to raise a child.”

Er staat mijn inziens alleen in Neede al meer dan genoeg leeg. Panden die zich prachtig zouden lenen voor dit soort sociale initiatieven.  Panden die op de slooplijst staan omdat het zoveelste park moet worden aangelegd. Een park waar de onbegrepen en gehate jongeren weer rotzooi kunnen trappen.
Is het niet veel logischer om dit soort panden te gebruiken voor een sociaal project gericht op de jongeren?

Oh, en lieve Gemeente Berkelland, mocht je besluiten daadwerkelijk iets voor de jongere te gaan doen, bedenk dan alsjeblieft niet iets vanachter het bureau. Ga de straat op, de buurt in en ga naar de scholen. Spreek met de doelgroep waar het om gaat.
Geef ze een stem. Luister naar wat ze nodig hebben. Hoor ze. En wanneer het zo ver is, geef ze een kwast zodat ze kunnen bijdragen aan het opzetten van iets moois. Voor hun, door hun.

Stefanie Kruizinga